Als je voetbalt, sta je er regelmatig op. Op de foto, bedoel ik. Niet zomaar een foto. Nee, een speciale. Eentje waar je niet alleen op staat. Je hebt er meerdere mensen voor nodig. Want in je eentje is ’t geen groepsfoto. Met z’n tweeën ook niet, hoewel? Je zou dat ook als ’n minigroep kunnen beschouwen. Sowieso val je in de categorie groepsfoto’s als je er met je team opstaat. Gruppenbild noemen ze dat in Duitsland. Deze Ronduit van ons mooie clubje Eendracht staat er vol mee. Zoals veel anderen staat nuevocasa zelf ook op menig groepsfoto. Vaak op ’t voetbalveld. Meestal aan ’t begin van ’t seizoen.
Maar ook op andere plekken zie ik, als ik door wat foto-albums snuffel. Op school met m’n klas. In dienst met m’n eskadron (mijn stoere Nato-Joekelblik verbergt dat ik me sterk afvraag wat ik hier in hemelsnaam kom doen).
Met m’n bandje Chase, hier vooral ook stoer kijken ;-). Met je familie, opa en oma en tante Truus d’r nog bij. Allemaal groepsfoto’s en dus veel herinneringen en vooral verhalen. Want “Every picture tells a story” en meestal meer dan een.
Ik kwam in de nuevocasa- archieven op zolder (losse foto’s, albums en negatieven door elkaar in een doos) deze plaatjes tegen.
Een noppentoernooi van lang geleden. Nog steeds ‘n mooie opzet waarbij spelers uit alle seniorenteams door elkaar worden gehusseld. Over de mensen die hier op foto zijn vastgelegd kunnen eindeloos verhalen worden verteld. De meesten zijn nog onder ons, gelukkig. Maar niet allemaal. Dat maakt zo’n foto in feite al speciaal. Ik beperk me hier even tot een min of meer objectieve waarneming van beide taferelen. Beetje a la fotodetective Hans Aarsman, maar dan natuurlijk met een stuk minder oog voor detail dan hij dat kan.
“Doet denken aan Federer en Nadal”
De plaatjes zijn vlak na elkaar geschoten. En ’t grappige is dat er best veel verschil in zit. Nuevocasa staat er zelf ook op. Op ’t eerste plaatje netjes met de handen in de zij. Op ’t plaatje ernaast verwikkeld in een jankende gitaarsolo, zo lijkt ‘t. Huub Roelofs staat helemaal rechts. Ook eerst in het gelid met armen over elkaar, maar een plaatje later in een headbangende pose alsof we op dezelfde golflengte zitten, wat op zich best zou kunnen kloppen. Jos Piepenbrock, staand in het midden, zit er een beetje tussen in maar lijkt ook mee te doen. Gehurkt in het midden kunnen Ton Broekmans en Marcel de Groot ’t goed met elkaar vinden. Teder, met de hand op de knie, arm om de schouder. Doet denken aan Federer en Nadal naast elkaar tijdens Federer’s afscheidstoernooi dat eind september in Londen werd gespeeld. Het vijftal Joop Gerrits, Theo Arts (allebei staand), Tinie Coenen, Gerrie Tunnessen en keeper Gerard (Gradje) Hendriks (gehurkt links en rechts) heeft duidelijk veel teamfoto-ervaring. Ze manifesteren zich uiterst gedisciplineerd op beide plaatjes en veranderen vrijwel niet van houding. Dan hebben we staand nog John van Angelen, ik herinner me nog zijn indrukwekkende massieve bovenbenen. En Appie Tax (ook wel Tak) die dan weer jarenlang m’n buurjongen was. Zij kiezen voor een ongedwongen houding op beide plaatjes.
Het mooie van zulke foto’s, vooral als ze al een tijdje in een album hebben gezeten, is dat je bij vlagen weer beelden terugkrijgt die misschien iets te zorgvuldig in een afgelegen vakje ergens in je hersenpan waren opgeborgen. Dat kan fijn zijn, of niet. Kan natuurlijk ook dat je alleen maar vooruit wilt kijken. Zelf vind ik de verhalen die uit zo’n foto voortkomen vaak waardevol. Daarom is zo’n verzamelalbum, wat deze Ronduit eigenlijk is, als je ’t mij vraagt een mooi document voor nu en voor later. Wel af en toe uit de doos op zolder halen dan 😉
Nuevocasa
nuevocasa 